Als kleine jongen, had ik twee hele grote dromen, ik wilde als wielrenner naar de Olympische spelen, en naar de Tour de France, het is allebei gelukt.
Toen ik 15 jaren jong was, riep ik in huize Jakobs, ik ga naar de Olympische spelen van 1984, verover daar de gouden medaille, en vervolgens word ik profwielrenner.
Topsport hoeveel kun je er voor laten
Ho. Ho. Ho. Zei mijn Pa, dat kan jij wel willen, tegelijkertijd is dat niet zo héél éénvoudig jongen.
Topsport en vooral de wielrennerij, is snoeihard, daar moet jij, om de TOP te bereiken, heel veel voor doen, ik zei ja, dat doe ik toch, heel veel, en keihard trainen, elke dag opnieuw.
Ja zei mijn vader, dat zie ik wel, maar dat is niet genoeg, je moet er niet alléén alles voor doen, de kunst is, hoeveel jij er voor kunt laten.
Ik dacht ja, hij heeft gelijk, maar dat kan ik ook, er heel veel, zo niet alles ALLES, er voor laten, met in mijn achterhoofd, een gouden medaille en de Tour de France.
Het goud ligt al blinkend op ons te wachten
1984. Bondscoach André Boskamp, had ons, Erik Breukink, Maarten Ducrot, Jos Alberts, Gert Jakobs, klaargestoomd voor die gouden medaille, die blinkend op ons lag te wachten, 5 Augustus 1984, dan, ja dan, moest het gebeuren.
Het eerste obstakel diende zich aan, kwalificeren, het NOC- NSF had bedacht, om tijdens de 100 kilometer ploegentijdrit kwalificatie, te eindigen bij de beste zes landen van de wereld.Lukt dat, Olympische ticket verzekerd.
Het tandwiel aan de linkerkant
Maart – Kopenhagen, we staan aan de start en het moet gebeuren, bij de beste zes, de weersomstandigheden, reteslecht, slagregens, wind, hagel, storm, en ijzig koud, na 2 kilometer lekke band, mijn achtertube stond plat op de velg.
Onze mecanicien, wijlen Gé Peters, toen 64 jaar, kwam er wat moeilijk, en lastig, aan gestrompeld, en met zijn beslagen bril, vol met druppels, van de hevige slagregens, douwde hij het achterwiel erin, met het tandwiel aan de linkerkant.
OEIIII, daar ligt de ketting niet, ja watte, snel het wiel omdraaien, en er als een speer vandoor. We reden zo snoeihard, dat de regen spontaan verdampte, en het asfalt onder onze wielen, spontaan op droogde, kwalificatie geslaagd.
Gewoon hard trapppnnn
In Maart 1984 vind er ook nog een innovatie plaats, namelijk de ontwikkeling van de tijdritfiets, je weet wel, zo een fiets met een klein dicht voorwiel, een dicht achterwiel, speciaal stuur, aerohelm, het geheel, in een supersonische, aerodynamische style.
Kranten en tijdschriften stonden er vol van, op TV riepen ze, met zo een aerodynamische fiets, kon je oneindig veel tijdswinst behalen, in een ploegentijdrit.
Zo dus, contact leggen met de bond, en het NOC NSF, we moesten zo een aerofiets, want we liggen op koers voor Goud.
Géén gezeik, regelen die handel, want goud, GOUD, dat is wat wij willen.
We kregen dit als antwoord; Heren wij geloven er niet in, en hij is ook veel te duur.
Ho Ho, wij geloven er wel in, en de prijs, schijt, dat maakt ons niet uit, wij willen die gouden medaille, die aerofiets, die moet er gewoon komen.
Je raadt het al we kregen géén tijdritfiets, er werd gezegd jullie kunnen hard genoeg trapppnnn.
Een BOBO en geen bondscoach
Onze bondscoach, Andre Boskamp, lieten ze ook thuis, géén geld voor, er moest een BOBO voor mee, zoek het uit, trek jullie plan, riepen ze ons nog na.
Hollywood en Beverly Hills
Los Angeles International AirPort, daar stonden ze hoor, alle landen van de wereld, eerst accrediteren, in mijn ooghoeken, zag ik de wielrenners van Malawi, en Kameroen staan, en wat denk je, die gasten hadden een tijdritfiets mee.
Ik zei tegen Breukink, kijk dat nu man, Kameroen en Malawi hebben aerofietsen, een supersonische tijdritfiets.
Niet zo druk maken zei Erik, hard trapppnnn.
Onze trainingen moesten we zelf regelen, bij een lekke band, of materiaalpech, alles zelf oplossen.In de ochtend een stevige training, ‘s-middags los rijden door Hollywood en Beverly Hills.
Power is my addaction, and I always get what I want
20 jaar, was ik, yeahhh Yeahhh onderweg naar goud, op een middag staan wij voor het stoplicht, op Rodeo Drive, een wereldberoemde winkelstraat, chique, High End, luxe all over The Place.
Ik kijk naar links, stopt daar een Cadilic Eldorado, en wat denk je, Dex Dexter, achter het stuur, ja echt man Dex Dexter, uit de serie Dynasty van de machtige Carrington Family.
Hij zwaait en met zijn zware stem zegt hij, hey Guys, Good Luck, mijn adem stokt, en ik roep Dex Dex, youre my favorite in Dynasty, ik roep nog, I love youre conversations.
Yesss yesss yesss schatert hij.
“Power is my addaction, and I always get what I want.”
“ I Play The game, with one goal in mind, winning at any lost” zegt Dex met zijn zware stem.
Ja goud winnen schreeuw ik hem nog na, en weg was hij, met die mooie V8 onder zijn gat.
De BOBO was het vergeten
Parcoursverkenning niet geheel onbelangrijk in een 100 kilometer ploegentijdrit, daar kwamen we niet aan toe, die BOBO die mee was, had de twee momenten, waarop dat mogelijk was, vergeten door te geven aan ons.
5 Augustus D Day!!!
We reden alsof ons leven er vanaf hing, géén tussentijd gehoord, het werd de dood of de gladiolen.
We werden vierde, op 11 seconden van brons en 19 seconden van zilver, en een paar minuten van goud.
Met zo een aerodynamische tijdritfiets, hadden wij, met twee vingers in de neus, de gouden medaille veroverd.
Nu werd het een diploma, het is overigens het enige diploma die ik bezit.
Mooi verhaal maar liever goud
Beste Pieter van den Hoogenband, ik heb een machtig mooi verhaal, tegelijkertijd had ik met mijn beste maten, 100.000 keer liever de gouden medaille veroverd.
Het maakt veel verschil, tijdens presentaties, vertel jij stoer over je gouden medailles, en terecht.
Mijn Story, is deze, mooi verhaal, tegelijkertijd voelt het iedere dag nog steeds, intens slecht!!! Onderweg op hopeloos ouderwetse fietsen, zie foto Telegraaf 6 Augustus 1984. ⬇️⬇️⬇️
