Hee Jakobs hoe gaat het?
Hoe gaat het nu echt?
Die lach van jou, want je lacht altijd, gaat dat zo vanzelf, of is het een gevecht.
Hee man, hoe ist nou, gewoon eerlijk zijn hé, niet liegen over verborgen pijn.
Hoe gaat het met je, als ik het nu aan je vraag
Niet uit beleefdheid, maar omdat ik wil weten, hoe jij je nu echt voelt vandaag.
Nou dat zal ik je vertellen.
Vandaag loop ik, morgen zit ik.
Volgende week fiets ik, de dag erna, lig ik, languit, gestrekt, plat, mijn gat strak in de kussens van de bank gedrukt.
Het is al weer zeven jaar geleden toen de echte misére begon, chronische pijn, jongens, jongens toch, het is met pieken en dalen, voor elke inspanning, moet ik gelijk de rekening betalen.
Ik weiger te chagrijnen, of op mijn stoel voor het glas weg te kwijnen, gewoon blijven lachen man, want medelijden is geen medicijn.
Gewoon verbijten, op je tanden bijten van chronische pijn.
14 september 2022, ben ik geopereerd, vernauwing in het bloedvat, en een verlengde bekken, cq liesslagader, een bekend wielrennersprobleem, waarbij je na de operatie, weer kan fietsen als een raket.
In mijn geval, verliep deze koers anders, het probleem waarvoor ik kwam, is niet opgelost, het is verslechterd, elke dag, ieder uur, elke minuut, iedere seconde, zeurende pijn aan mijn bil, en mijn lies, met uitstraling naar mijn bovenbeen, chronische pijn, niet te harden, horendol, stapelgek wordt ik ervan.
De reden waarom ik nu mijn verhaal, hier deel, is de volgende, er over schrijven, is voor mij een therapeutische uitlaatklep, en wellicht kan het ook anderen inspireren, of informeren, in vergelijkbare situaties.
Ik denk namelijk dat er nog veel onbegrip heerst, dat men niet precies begrijpt, wanneer je, fit, kwiek, gezond, soms stralend staat te shinen, om het volgende moment, doodstil, zonder energie , dagen achtereen, als een dooie mus op de bank te hangen. Dat is voor mensen om je heen, best ingewikkeld, en lastig.
Goed bedoelde kreten als;
Het komt goed, je moet gewoon positief blijven!!!!
Misschien, moet je gewoon wat meer ontspannen, dan zal de pijn wel verminderen.
Heb je al eens gedacht, aan een andere behandeling, ik heb gehoord, dat het geweldig werkt.
Je moet gewoon blijven doorzetten, geef niet op.
Het is vast maar tijdelijk, binnenkort voel jij je beter.
Ik begrijp hoe jij je voelt, ik had ook ooit pijn, maar ik ben er overheen gekomen.
Je moet gewoon meer bewegen, dat zal de pijn zeker verminderen.
Denk je niet, dat je teveel aandacht besteed aan je pijn, je moet proberen het te negeren.
Kun je niet gewoon een pijnstiller nemen.
Maar je ziet er niet ziek uit, hoe erg kan de pijn dan zijn.
Heb je het echt zo slecht? Ik ken iemand, die nog steeds kan werken, ondanks chronische pijn.
Heb je het niet gewoon verdiend, door je levensstijl, of keuzes die je gemaakt hebt, ja watte!!!
Je moet gewoon wat harder proberen, dan kun je alles weer doen, wat je vroeger deed.
Ja vroeger ja, toen was pijn lijden geen probleem, in de Tour de France, hard op kop rammen, massasprints organiseren,
bidonnen halen, wachten op de kopman bij een lekke band, om hem vervolgens in positie te brengen.
Je uitgeputte lichaam, over de bergen slepen, om de finish binnen de tijdlimiet, te halen. Regen, hagel, storm, verschroeiende hitte, ik heb het allemaal overleefd.
In de zomer zweefde ik over gitzwarte asfaltwegen, en in de winter, gleed ik als een bezetene, over het, spiegelgladde ijs, marathons van 100 ronden, dat is 300 bochten, met alle kracht, in een hoek van 90 graden, op het linkerbeen.
En juist daar zit het probleem.
Krom gebogen, met je bek plat op het stuur, zo aerodynamisch mogelijk fietsen, dat is echt geen sinecure.
Hoeveel kilometers zou ik in die houding hebben getrapt, hoeveel rondjes zal ik over al die ijsbanen hebben geschaatst.
Oefff, ik wil het niet eens weten, het duizelt mij nu al voor de ogen.
Topsport is pijn lijden, tegelijkertijd, ben je het afzien, en het pijn lijden, alweer vergeten, zodra je de finish bent gepasseerd.
Dat is nu echt niet zo, want de pijn is chronisch, en continu, dat maakt het lastig en uitermate frustrerend.
Wanneer ik werk, dan zwier ik er een strip paracetamols in, en door de adrenalinekick, het gevoel van opwinding, en alertheid, haal ik de finish, bij presentaties,
en fietsbelevingsdagen, zonder probleem.
De uitdaging begint onderweg naar huis, het autorijden, lijkt meer op een helletocht, en de opeenvolgende dagen thuis, zijn gestrekt, liggend, plat op de bank.
Op die momenten, creëer je in je hoofd, chaos en kortsluiting, rustig blijven, accepteren, niet klagen maar dragen, het gevoel dat je de hele wereld wel in elkaar kan trappen, en je verstand zegt,
tot tien tellen 1.2.3.4.5.6.7.8.9.10!!!
Kijk, wanneer ik zonder problemen, pijnvrij kan fietsen, dan is het leven zoveel eenvoudiger, vele malen gemakkelijker, en gaat alles eigenlijk vanzelf.
Fietsen over dijken, langs de Rijn, de Waal, de IJssel, kijkend naar varende schepen, uiterwaarden, bloemrijke graslanden, moerassen, en watervogels, maakt je hoofd weer helder en fris.
Trappend door prachtige dorpen, die charme, en karakter uitstralen, maakt je weer vrolijk en blij.
Pittoreske straatjes, en oude gebouwen, toveren een lach op je gezicht.
Nederland, mijn machtig mooi fietsland.
Mountainbikend, langs bloeiende heidevelden, karakteristieke brinkendorpen, met authentieke, boerderijen, en idyllische klinkerstraten, die je hart verwarmen.
Hunebedden, en nostalgische kinderkopjes, schudden die grijze massa, weer in de juiste richting.
Mijn wielen laten rollen, door kleurrijke bossen, langs schilderachtige vennen, zwoegend en zwetend, over zandgronden, langs stuifduinen, de frisse pittige, houtachtige geur, van de jeneverbes
geeft mijn gedachten een boost.
Ik krijg een second opinion in Amsterdam, en man oh man, ik weet zeker dat ik over een tijd, dit alles weer kan.
