De zon schijnt, de lucht is blauw, en als je zo kunt rondstappen, ben je een bevoorrecht mens, niet iederéén is dat gegeven.
Heel veel van ons lukt dat niet, en daar mogen we best wel eens vaker bij stilstaan.
Er zijn heel veel mensen, die in deze snoeiharde maatschappij, moeten vechten als leeuwen, voor elke meter.
Iedere dag, elk uur, iedere minuut zorgen hebben, om de dag überhaupt door te komen, want niets, echt niets gaat vanzelf.
In onze relatie niet, op ons werk niet, en wanneer we om wat voor reden dan ook, niet meer rond kunnen komen, is de chaos helemaal niet meer te overzien.
In Topsport kost elke millimeter, bloed, zweet, en tranen, tegelijkertijd stelt dat helemaal géén reet voor, vergeleken met miljoenen Nederlanders die enorme zorgen hebben.
Ja, zorgen, om dagelijks een portie voedsel op de borden te krijgen, hun huis warm te houden, boodschappen in een winkelkarretje te zwieren, Nee bij velen lukt dat ook al niet meer.
Deze lieve mensen staan uren lang in de rij, bibberend van de kou bij de voedselbank.
Het is in en in triest.
De B.V. Nederland is gedegradeerd, naar een armoedig crisisland.
Het merendeel van de kinderen kan al helemaal niet meer naar sport
Het is gewoon niet meer te betalen, ja en dan is het gemakkelijk roeptoeteren, ga maar lopen in de natuur, beetje spelen, met twee kaatseballen in een net, en op 5 December in je schoen, een stuiterbal, en een ieniemienielettertje van banket.
Wat denken jullie zelf, wat dat doet, met de gemoedstoestand van deze kinderen.
Mensen breken niet omdat ze zwak zijn, maar omdat ze veel te lang sterk waren.
Ik weet ook dat veel gezinnen zich er kranig doorheen slaan, en dat zijn de ware helden van vandaag.
Je bent moediger dan je geloofd, sterker dan je lijkt, en slimmer dan je denkt.
Laten we vooral naar elkaar om blijven kijken, en soms zo heel soms, is het beter om je mond te houden, en te glimlachen.
#derrrannn

In mijn tijd als verkoper van brandweermaterialen, kwam ik vaak in het mooie Fryskelân.
Ik hou van wijdgezichten, de rust, het groen, en het water.
Mijn allereerste bezoek was bij Harry Heemskerk, voormalig brandweercommandant van het korps Bolsward.
Met lood in de schoenen, en het zweet tussen de bilnaad, stapte ik daar de brandweerkazerne naar binnen.
Harry zei, zo dus, jij wil mij een bepakking van een Tankautospuit verkopen, zeg Gert hoe lang werk jij eigenlijk bij die club, ik zei Uhm, nou ja een paar weken!!!
Gert Jonguhhh dan heb jij van al onze mooie producten nog nul aan kennis.
Het viel even stil.
Ik zei Harry, jij bent een slimme commandant, dat heb jij goed gezien.
Na een stilte zei Harry, wil jij alles tot in de finesses leren, ik zei ja.
En zo leerde ik alles van de master himself, Harry zei, rijdt straks gelijk maar door naar Franeker daar zit onze enige echte Diehard Firefighter, ademluchtspecialist, en keurmeester redvesten, André Kooistra.
Dan weet jij daar straks ook alles van.
Onze band is altijd gebleven, dat waardeer ik nog steeds.
André Kooistra, heeft naast zijn werk als firefighter, ook nog eens een carrière als zanger uitgebouwd.
Ik vind dat razendknap, daar is karakter, mentaliteit, en vooral doorzettingsvermogen voor nodig.
André bouwt aan zijn zangcarrière, op eigen kracht,
met beide beentjes op de grond.
Hij bewijst dat je zonder de “grote contacten” ver kunt komen.
Om je als zanger te profileren, in deze snoeiharde entertainment industrie, moet je over uitzonderlijke kwaliteiten beschikken.
André is puur, en heel erg echt, dat is beter dan perfect!!!
Hij staat op podia, waar veel artiesten van dromen.
Wanneer je spijkerhard werkt, en vooral jezelf blijft dan kom je er ook.
#derrrannn

Spreken dat is wat ik het allerliefste doe, en ik word al helemaal blij en gelukkig, wanneer ik de juiste verbinding kan maken met mijn publiek.
Spreken met passie, vanuit het hart, no nonsense, puur en echt.
De laatste weken ben ik langs machtige mooie bedrijven gedemarreerd.
Spreken geeft mij energie, een adrenalinekick, en een endorfinestoot tegelijk.
Wanneer je goede feedback terug gekoppeld krijgt, dan voelt dat als ultiem, sprekersgenot.
Vrijdag 21 Oktober presentatie Digital survival Company.
Wat een mooie speech van Gert Jakobs, vol trots spreken over zijn rol als meesterknecht.
Hoe hij de krachten van het individu benadrukte, en de samenwerking en spirit als team.
Er zijn tegenslagen, het heeft géén zin daarin te blijven hangen, parkeer de tegenslagen en kijk vooruit.
Waardering naar elkaar uitspreken, voor positieve bijdrages.
Dat kunnen wij ook nog veel vaker doen, dat wij benadrukken, dat we trots zijn, om met onze partners, leveranciers, klanten te werken, en dat wij dat waarderen.
Donderdag 3 November Fizie, Vitalr.
Ons relatie event stond in het teken van samenwerkingspartners, tijdens dit event hadden wij Gert uitgenodigd.
Iemand die je haarfijn kan uitleggen, dat we het samen moeten doen, op een humoristische mooie manier nam hij ons mee, in zijn wielercariere en het belang van samenwerken, niemand kan het alléén.
Onze samenwerkingspartners en wij waren laaiend enthousiast, over Gert en zijn verhaal, wat kan hij het toch op een leuke manier vertellen, de avond was ook GOUD voor de lachspieren.
Vrijdags 4 November in de ochtend koers bij Optimo.
Bart Faken, Directeur, ik heb uitsluitend, enthousiaste mensen gesproken, alle deelnemers, halen uit jouw verhaal, inzichten toe te passen op hun eigen vakgebied.
Hoe ga je om met succes ? de kopman deelt het met zijn meesterknechten.
Hoe ga je om met tegenslag ? Daar heb jij inhoudelijk ervaringen over gedeeld.
Niet afwachten, maar aan het roer, van je eigen leven, carrière staan, en er zelf sturing aan geven.
De link met onze waarden en kwaliteiten was erg sterk.
Het was een dikke 10 volgens Bart, Bart, kerel super-de-luxe bedankt.
Nuchter met humor, maar ook een goede onderlaag dat zo goed past bij onze bedrijfscultuur.
Ondernemen = doen!
Plezier = winst!
Samen = niet alléén!
In de middag naar Arbocentrum, Ede geattaqueerd, John van Haren 25 jaar ondernemer, man van #derrrannn John is een Diehard, en een fervent fietser, niet lullen maar poetsen, het werd een gezellige, geslaagde avond.
Maandag 7 November, partner Veiligheidsmiddag bij de BAM.
Met als thema’s veiligheid, werken langs de weg, en samenwerken.
Vanuit het wielrennen, over veiligheid, een kapstok vol met haakjes, bij de interactieve sessies na de presentatie, ben ik ook gebleven, dat waren voor mij weer goede leermomenten.
De komende weken blijven we snoeihard vooruit demarreren.
Fizie Vitalr Optimo -Bart Faken Lieselotte Dirks Richard Zwiers Amelia Harbers Erwin Kamp John van Haren ARBO centrum Digital Survival Company

Met veel plezier, en trots, kijk ik terug op mijn wielercarrière.
Wanneer ik mijn Wikipedia, door die hele grote brillenglazen bekijk, kom ik niet zoveel, echt HELE grote uitslagen tegen.
Heel eerlijk gezegd, vond ik dat ook niet het allerbelangrijkste, dat eigen succes.
Wanneer wij als team wonnen, bezorgde dat mij altijd kippenvel, en ultiem wielergenot.
Ik voelde mijzelf fantastisch, in mijn rol als meesterknecht, ik deed dat het liefst, en kon het ook als de allerbeste.
Het maakte mij heel erg gelukkig, vrij, en blij.
Wanneer de kopmannen scoorden in de Tour de France, de Giro, en de Vuelta, dan had ik ook gewonnen, zo voelde dat voor mij, ik was net zo euforisch als het raspaardje zelf.
Als je als team, een hele grote stempel drukt, op alle koersen waaraan je deelneemt, en heel vaak het gehele spektakel naar de kloten rijdt, dan vervult dat je hart met glanzende trots.
Het is van wezenlijk belang, dat er, voor al het berewerk op gepaste wijze, waardering wordt uitgesproken, gemeend, met gevoel, vanuit het hart.
Overal, altijd, dat mag men nooit vergeten!!!
Mijn allergrootste passie is wielrennen, vele jaren als profwielrenner, de laatste 25 jaren als spreker, ja, ja de tijd vliegt voorbij, 58 al weer hè.
Spreken geeft mij energie, het is totale passie, wieler en levensverhalen, vanuit het hart verteld.
Ik ben dankbaar, en een zeer bevoorrecht mens, dat ik nog steeds mijn verhalen mag delen.
de rode draad zal altijd hetzelfde blijven, (aandacht hebben, en oprecht geïnteresseerd zijn, voor de mensen in je organisatie).
De verhalen zijn in de Loop der jaren wel veranderd, ja das logisch, want dat ben ik als mens ook!!!
Zo heel soms kijk ik de wereld droevig en chagrijnig tegemoet, in deze snoeiharde maatschappij, is het niet altijd even gemakkelijk te blijven glimlachen.
Mijn hart huilt, wanneer ik hoor, dat er kinderen zonder eten naar school gaan, de crisissen demarreren in een verschroeiend tempo voorbij.
Dag in, dag uit, debatteren ze in de 2de kamer, op welke toon we het debat moeten voeren, het kost onnodig veel tijd, het is niet nodig elkaar met woorden te schofferen, ga regeren!!!
Lieve vrienden denk na, en kijk naar elkaar om, met normen en waarden, wij kunnen dat!!!
Voordat je kritiek levert, wacht.
Voordat je reageert denk na.
Het is verstandig voordat je praat, te luisteren.
Nederigheid tonen, en je kwetsbaar opstellen, want dat maakt je een sterker persoon.
Open vooral je hart, want in een groot hart passen veel mensen, die even willen schuilen.
#derrrannn

Goedemorgen na een roerige tijd is de moraal wederom sky high, moet je hier nu toch eens kijken, de natuur is machtig mooi, de zon schijnt, de lucht is blauw, en er stroomt nog steeds water uit de kraan.
Ik realiseer me donders goed dat hier rondlopen, een enorm voorrecht is.
Bovendien heeft achterom kijken totaal géén zin, want die kant gaan we toch niet op, zo dus vooruit demarreren.
Mijn passie is het verzorgen van presentaties, cq, inspiratiesessies, er op een entertainende wijze, gezamenlijk met de opdrachtgever, een geweldig mooi moment van maken.
Zelf vind ik het enorm belangrijk, dat de relaties die uitgenodigd zijn, met een goed gevoel en de juiste boodschap, met een glimlach op hun gezicht,weer naar huis toe gaan.
Verhalen uit de topsport sluiten hier enorm goed op aan.
Fietsen verbindt, belevingsdagen, een dag om nooit te vergeten.
Op de racefiets een mooi rondje trappen, over prachtige wegen, zoevend over het zwetende asfalt, dokkerend over kasseien, die je stralend tegemoet kijken.
Rustig pedalerend, over dijken, langs rivieren.
Met fluwelen pedaalslagen, onze Nederlandse heuvels bedwingen.
De ploegleiderswagen, maakt het fraaie beeld, helemaal compleet.
Mountainbiken kan natuurlijk ook, fietsend langs zandverstuivingen, jeneverbessen, en bloeiende heidevelden.
Het zijn machtige mooie dagen, waarbij de nadruk niet ligt op het te fietsen tempo, maar op onze groepsdynamiek, iedereen, niemand uitgezonderd kan meedoen.
Nu kan ik me zo voorstellen, dat jullie er meer van willen weten, welnu dat kan!!!
Stuur mij een app, en ik kom zelf persoonlijk langs op kantoor, alle ins and outs persoonlijk bespreken.
Het allerbelangrijkste van een belevingsdag, of een presentatie, is dat wij, jij en ik, de juiste chemie hebben, en dat begint bij ons persoonlijk contact.
#derrrannn 0612819261

Goedemorgen, 14 September ben ik geopereerd, operatieve behandeling vaatlijden, en reconstructie aan de Aorta, of haar directe zijtakken.
Ja zo wordt het benoemd, in chirurgentaal, ik loop al jaren te klootviolen, met een verlengde liesslagader, met alle problemen die daarbij horen.
Pijn bij het fietsen, en hoe harder je stoempt, hoe meer pijn je ervaart, Logisch!!! Zou je denken, niets is minder waar.
Bij mij is het net weer even anders, ik heb altijd pijn, continu, nooit één moment pijnvrij, ja behalve als ik slaap, dan voel ik niets, maar ja, 24 uur per dag slapen, gaat ook weer niet, dan kan je net zo goed tussen zes planken gaan liggen, en dat hoop ik nog wel ff uit te stellen.
De operatie is geslaagd, beste jaap in de buik, in mijn lies, en in mijn bovenbeen, na twee dagen werd ik ontslagen uit het ziekenhuis, waar ik overigens geweldig ben behandeld, en verzorgd.
Groots respect, voor de chirurg, de operatieassistentes, doktoren en het verzorgend personeel, dat zijn voor mij allemaal wereldkampioenen, daar in het Maxima medisch centrum te Veldhoven, geweldige mensen, fantastisch ziekenhuis.
Nu zou je zeggen, als de operatie geslaagd is, dat de klachten ook verdwenen zijn, nou nee, niets is minder waar, de continupijn, is alléén maar toegenomen, en vaak is het voor mij onmogelijk te duiden, hoe het werkelijk voelt.
Klagen, er over zeiken, en er continu over piepen, en zeveren, helpt mij niets, waarom deel ik dit dan?
Welnu, omdat het van je af te praten, cq, schrijven op deze wijze, mij enorm oplucht, en de pijn enigszins verzacht.
Hoe nu verder dan, vraag ik mij af ?
Wachten op een goede dag, ?
Welnee, dan kan ik wachten totdat ik een ons weeg.
Die goeie dag komt nooit.
Ik moet er zelf één maken.
Inspiratiesessies verzorgen, met een brede glimlach, gebombardeerd met enthousiasme, en positiviteit, dat klinkt best ingewikkeld, met een lijf dat anders voelt, en een kop, waarin het zwaard van Damocles, als een helse tornado rondzwaait.
Tegelijkertijd is het helemaal niet ingewikkeld, of gecompliceerd, zeker niet, als ik terug denk, aan al die jaren afzien, als profwielrenner.
De jaren dat wij als team, vele successen boekten in de Tour de France, géén enkele uitdaging uit de weg gingen, en voor elk probleem, in een split second, de juiste oplossing creërden, die tijd, van de good old glory days, staat mij nog glashelder voor de geest.
Daarom, maak ik, van mijn herstel, een nieuwe uitdaging.
Hoppa weg met de pijn, ik flikker het nu hier, stante pede zo in de prullenbak, weg ermee, KLAAR!!!
in de agenda komen de inspiratiesessies, en wielertheaters dagelijks voorbij gedemarreerd, ik heb er zin annn #derrrannn

Goedemorgen eindelijk is het zover, a.s. Woensdag 14 September wordt ik geopereerd, vaatreconstructie.
Mijn linkerbeen heeft een vaatprobleem, een lichte vernauwing, en met name een afknikking, bij een verlengd bloedvat.
Al vele jaren loop ik met deze klacht, en ik kan jullie wel vertellen, een beter mens ben ik er niet op geworden.
Ieder moment van de dag, elk uur, iedere minuut, elke seconde, geconfronteerd worden, met helse pijn in je linkerbil, de lies, en je bovenbeen, maakt je moedeloos, radeloos, onzeker, en bang.
Nu is de vaatproblematiek, een bekend fenomeen bij wielrenners, en in veel gevallen zijn ze er er na de vaatreconstructie vanaf.
Het probleem bij wielrenners, is het volgende, hoe harder ze trappen, hoe meer pijn ze ervaren, dat is niet te doen, zeker niet, als er topprestaties van jou worden verwacht.
De conclusie is dan simpel, opereren, om vervolgens weer snoeihard vooruit te demarreren.
In mijn geval is het totaal anders, ik heb continu pijn, altijd, ALTIJD, de gehele dag door!!!
Het enige moment dat ik géén pijn voel, is op de momenten dat ik slaap.
Pijn beheersd dan je hele leven, je moet dan op vele momenten van de dag, je knop omzetten, om überhaupt, een beetje normaal te functioneren.
Nu ben ik als oud profwielrenner wel bestand tegen een potje afzien, niet zeiken, en vooral doorgaan, accepteren, pijn erkennen, en er vooral in te berusten.
Het heeft mij de laatste jaren veel moeite gekost, mijn vrolijkste gezicht op te zetten, tijdens inspiratiesessies, Bike - Events het maken van Vlogs, en tijdens radio en TV uitzendingen.
Uiteindelijk is het wel gelukt, omdat het moest, niet klagen maar dragen, zeiden mijn ouders altijd!!!
Fietsen mijn allergrootste passie, lukt al helemaal niet meer, wandelen wel, zo ook vandaag, we moeten wel een beetje fit, en gezond de operatie tegemoet treden.
En moet je toch eens kijken hoe mooi de wereld eruit ziet, de zon die schijnt, schepen die varen, en de natuur is machtig mooi, dat waardeer ik enorm.
Ik kijk uit naar Woensdag, dat de operatie slaagt, en dat ik weer pijnvrij door het leven kan fietsen.
#derrrannn

Michel Cornelisse ploegleider van Alpecin- Deceuninck, de koning van de moraal, de man die zijn coureurs, elke koers weer, tot op het bot weet te motiveren.
Michel heeft zijn hart op de tong, is een open boek, en iedere dag, elk uur, iedere seconde, met zijn vak als ploegleider bezig.
De kwaliteit van Cornelisse is, dat hij coureurs beter maakt, ze tot in het diepste van hun ziel laat geloven in het winnen van koersen, in het tactisch lezen van de koers is hij ook nog eens ijzersterk.
In het moderne wielrennen, is alles wetenschappelijk uitgekristalliseerd, tot tien cijfers achter de komma wordt alles uitgemeten.
Hoogtestages, trainingen, voeding, materiaal, kleding, aërodynamica, alles echt ALLES, moet tot in de perfecties worden geregeld en uitgevoerd.
Tegelijkertijd is het allerbelangrijkste, dat je vertrouwen, en de juiste moraal hebt, voordat je van start gaat, en barst van het zelfvertrouwen dat het ook lukt.
Michel Cornelisse heeft er zijn beroep van gemaakt, hij heeft het vermogen, en de bijzondere kwaliteit, coureurs te laten shinen, van het vertrouwen dat hij ze voor de start mee geeft.
Jay Vine won deze Vuelta al twee machtige etappes voor Alpecin-Deceuninck, nog niet zo heel erg lang geleden lag Jay meer op het asfalt te spartelen, dan dat hij op zijn fiets zat.
Een bidon aanpakken bij de ploegleiderswagen, BAM, Knal, Klets, op de grond, het zwetende asfalt, keek Jay dan minutenlang treurig, en met huilende, tranen tegemoet.
In de ronde van Turkije, lag hij dagelijks zo vaak op de grond, dat hij eruit zag als een krijgssoldaat, die zo uit het veldhospitaal, van M*A*S*H kwam gestrompeld.
Aan het einde van deze etappekoers had hij géén koersbroek, of tricot, zonder scheuren meer in zijn koffer.
Hij leerde van al deze stommiteiten, en had het karakter en de mentaliteit, vooral door te zetten, Jay Vine, deze etappeoverwinngen zijn je zeer gegund, het bergtricot staat jou daarom dubbel zo goed.
Michel Cornelisse, de ploegleider van dienst in deze Vuelta, dat is een man met passie, een gouden hart, géén snoever, géén stoever, géén pochhans, staat met beide benen op de grond, en staat als een rots in de branding voor zijn coureurs.
In het interview met Eurosport zei hij zo mooi op zijn plat Engels-Amsterdams, “ heeij man, When there one sheep over the Dam is, then there Will be follow more”
Juist Michel, jij weet bij jou coureurs de juiste snaar te raken, dat resulteerd in prachtige successen!!!
#derrrannn

De schoonheid van een massasprint.
Ja, je moet er de gehele dag op wachten, uren voor de tv hangen, het leer van je chesterfield staat in je reet gegraveerd.
Een paar weken geleden zei iemand mij,dat wielrennen, en vooral, als het uitdraait op een massasprint, dat is nog saaier dan het kijken van het groeien van gras.
Ik vroeg hem houdt U van de natuur, Uhmmm zei hij, natuur,? Ja zei ik hem, want ik vind naar wielerkoersen kijken op TV, zelfs nog mooi, ook al rijden er helemaal géén wielrenners in de rondte.
La Vuelta Holanda, zo dadelijk passeren de renners hier, over de Prins Willem Alexanderbrug, met Robert Gesink in de Rode leiderstrui, hoe mooi is dat dan.
Machtige beelden vanuit de lucht, mooie plaatjes, ik waan mij dan live, in een ansichtkaart van Anton Pieck, en het wordt mij zo op een presenteerblaadje opgediend.
Allez, vandaag word het ook sprinten in Utrecht, Sciencepark, daar moet het gebeuren.
Treintjes van links naar rechts, de sprinters met spieren als kabeltouwen en vezels van ijzerdraad, vechtend voor elke meter.
Sprinters kennen géén angst, zijn voor de duvel niet bang, stuurmanskunstenaars, wringend, duwend, trekkend, door het peloton, om in juiste stelling te geraken.
De spanning stijgt, de adrenaline, kruipt langzaam naar het kookpunt, 5,4,3,2 nog 1 kilometer het rode vod, kijkt het peloton met duivelsogen tegemoet.
De sprinters komen er snoeihard aangestormd, Danny van Poppel, brengt Sam Bennet, in positie.
Het wordt een koninklijke sprint, duwen, trekken, smijten.
Daar komt het peloton aangestormd, oerkrijgers met panache in stevige turbodijen, één brok graniet op flinterdunne bandjes.
Daar flitst Tim Merlier het gehele spektakel snoeihard voorbij, Merlier heeft gekatapulteerde kuiten onder een knoestig benenstelsel.
Tim sprint met Grinta in zijn duivelsogen, man man man, Merlier is een helse tornado op tubes, de man met vandaag de supersnelste eindmeetbenen, mijn voorspelling is dat hij vandaag wint!!!
#derrrannn

Het dameswielrennen kleurt de wereld zo veel mooier.
Geel, Groen, de Bollen, en de Witte trui, gewonnen in de Tour de Femmes, door Annemiek, Marianne, Demi, en Shirin.
Een Tour de France die voor altijd in ons geheugen gegrift zal blijven staan, het succes van de Nederlandse dames was ongekend groots.
Kleurrijk waren ook de interviews van Marianne en Annemiek, deze vaandeldragers van het Vaderlandse wielrennen, spreken altijd vanuit hun hart.
Eerlijk, en oprecht, met een twinkeling in hun ogen, waar de passie vanaf straalt, het is PUUR en heel erg ECHT.
Telkens wanneer de “vosjes” in beeld verschijnen, wordt ik blij, heel erg gelukkig, en zie ik gelijk de zon weer schijnen.
Vader Henk, een bescheiden rots in de branding, van die woeste wieleroceaan, de Tour de Femmes.
Pa Henk zegt altijd, aan prognoses doe ik niet, dat heeft géén zin, dat is onnozel, want de prijzen worden verdeeld aan de meet, als je als eerste over de finish rijdt heb je gewonnen!!!
Moeders Connie luisterd het glimlachend en stralend aan, en denkt Zoist Henk, Zoist, start de camper nu maar snel naar Rosheim, daar waar Marianne haar 2de etappezege, binnenknalt in de gele trui, en waar broer Anton, zo trots als een Pauw met gouden veren, alles op de gevoelige fotoplaat vastlegd.
Ik zou nu echt wel eens willen weten, wat er onderweg nu allemaal wordt besproken in die camper, weet je wat, ? Henk, Connie, Anton, ik rijdt gewoon een keer mee.
Annemiek van Vleuten een wielrenster om te koesteren, zoals zij met fluwelen pedaalslagen, dartelend als een hinde, de bergen bedwingt is een streling voor het oog.
Annemiek van Vleuten haar interviews zijn altijd met een dikke gouden rand, en verguld van liefde en trots, voor de fiets, en haar lieve moeder, Ria.
Na die vreselijke val in Rio, gingen ze gezamelijk op trainingskamp, bovenop de Passo di Gavia werd de weg geplaveid voor ongekend wielersucces.
Wanneer Annemiek in haar roze leiderstrui de bocht uit vliegt, tijdens de afdaling, van de door haar gewonnen Giro Donne, staat je hart weer even stil.
Ze kijkt dan met een verontschuldigende blik in de camera, en zegt dan sorry Mama.
Zondag op La Planche de Belles Filles, keek ze wederom in haar gele trui, met twinkelende, sprankelende ogen in de camera, en zei ze vol trots Love You Mam!!!
Annemiek de hele wereld houdt van jou.
Marianne, Annemiek, jullie prestaties zijn al vele jaren magisch, de manier waarop jullie spreken in de camera, geeft kleur en zingeving op donkere dagen.
Bedankt!!!
Puur is beter dan perfect.