Waaierrijden een vak apart, vandaag hebben wij dat weer gezien in de Scheldeprijs.
Starten op het stadsplein van Terneuzen, het waait, het waait, windstoten, waaieralarm, de adrenaline stijgt naar het maximale kookpunt, de stoom komt uit je oren.
In de neutralisatie is het al vechten voor je positie, duwen, trekken, gooien, smijten, want we willen allemaal van voren beginnen.
Waaierrijden, dat is goed gepositioneerd zitten, en als je van de kop af komt gesnokt, jezelf er weer bruut-fanatiek tussengooien.
Géén compassie met niemand niet, no Way, wanneer jij remt, zit er gelijk een ander op je plek, en zeil jezelf, zo naar de mongolenwaaier.
Waaierrijden, dat is op het allerscherpst van de snede, op het kantje, op het randje, met het hol vreselijk open, en de ogen dicht, vlammen we door.
Het is zo hard mogelijk fietsen, over het verzuurde asfalt.
Met je ploeggenoten zo snoeihard door snokken, dat je banden verschroeien, in de duivelse zwarte grond.
Door het helse tempo, ga je helemaal naar de kloten, renners met kramp, met koppen als dwangarbeiders, verlangen ze naar de finish.
Op de plaatselijke omloop, jaagt de 2de op de 1ste waaier, ze moeten er naar toe, géén gezeik, het moet, in hun oortjes horen de renners rijen, rijen jongens, anders ruk ik jullie koppen er vanaf tiert de ploegleiding
Ze komen maar niet dichterbij, en de winnaar komt uit de eerste waaier, Alexander Kristoff de fietsende grizzlyybeer, Kristoff dat is een oerkrijger, 1 brok graniet op twee flinterdunne bandjes, en hij demarreert op 7 kilometer van de finish.
Zijn carbonnen velgen, kijken hem weemoedig aan, bij iedere woeste pedaalslag, komt de finishlijn rap dichterbij.
Het asfalt uit de iconische churchillaan, schrikt wakker, huilt dikke tranen van zoveel wielergeweld, Kristoff dat is een helse tornado op tubes.
Hij wint, Danny van Poppel, komt schokschouderend als 2de over de finish,
Waaierkoersen worden altijd gewonnen door Oerkrijgers.
#derrrannn